Ikona Matki Bożej Wszechkrólowej (gr. Pantanassa, cs. Wsiecaryca)
- Szczegóły
- Opublikowano: środa, 27 wrzesień 2017 22:27
- xmarek
- Odsłony: 1023
Pierwowzór ikony Pantanassa został napisany w XVII wieku. Początkowo znajdowała się ona w Nowym Skicie w Grecji, gdzie nazywano ją Pani Wszystkich (Wsiegospoża) oraz Wszechwładczyni (Wsiepowielitielnica). Od dawna słynęła z cudownej mocy zwalczania uroków i czarów. Znany na Atosie starzec Józef Hezychasta błogosławił ikoną swoich uczniów.
Do naszych czasów przetrwało opowiadanie starca o tej ikonie. Pewnego dnia przed ikoną Wszechkrólowej pojawił się dziwny człowiek. Stał, coś niewyraźnie mamrotał. Nagle twarz Bogarodzicy zajaśniała jak błyskawica i jakaś niewidoczna siła rzuciła młodego człowieka na ziemię. Gdy tylko doszedł do siebie, ze łzami w oczach spowiadał się przed braćmi.
Żył daleko od Boga, zajmował się magią i przyszedł do monasteru, by wypróbować swą siłę na świętych ikonach. Cudowna ingerencja Bogarodzicy przekonała go do całkowitej zmiany życia. Wyleczył swą duszę z okultyzmu i został na Atosie.
Św. Wasylisk urodził się około 1740 roku w wiosce Iwaniszczy, nieopodal Kalazina, w obwodzie twerskim, na ziemiach leżących na drodze z Moskwy do Petersburga. Swoje życie przeżył jako mnich, pustelnik. W roku 2004 został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną i zapisany w dyptychach jako święty mnich Wasylisk Syberyjski.
Św. Nektariusz - Anastasios Kefalas - urodził się 1 października 1846 roku w Silivrii Frakijskiej, znajdującej się niedaleko od Konstantynopola, w ubogiej rodzinie Dimosa i Marii Kefalas. Młody Anastasios posiadał sześcioro rodzeństwa. Po ukończeniu czternastego roku życia opuścił dom rodziny i udał się do Konstantynopola w celu kontynuowania nauki. Żył w trudnych warunkach. Aby móc kształcić się wieczorami pracował w fabryce papierosów, gdzie wkładał do paczek spisane wcześniej na małych kawałkach papieru krótkie sentencje Świętych Ojców. W 1866 roku, po ukończeniu nauki, święty udał się na wyspę Chios gdzie przez siedem lat pracował jako nauczyciel. W chwilach wolnych od pracy i codziennych obowiązków oddawał się ascezie i modlitwie. Po ukończeniu trzydziestego roku życia przyjął w miejscowym monasterze Świętych Ojców postrzyżyny mnisze otrzymując imię Łazarz. Następnie 15 stycznia 1877 roku przyjął święcenia diakońskie, podczas których otrzymał imię Nektariusz.